Vola była jednym z pierwszych zespołów nieco młodszej generacji, które udowodniły, że prog metal wcale nie musi być nieustannym wyścigiem zbrojeń. Zamiast tego Duńczycy – przy zachowaniu bardzo wysokiego poziomu umiejętności technicznych – włączyli protokół pt. “wrażliwość”. Ujmując rzecz najprościej: czerpali znacznie mocniej z Porcupine Tree niż chociażby z Dream Theater. Powłóczysta melodia i unosząca się nad piosenkami nostalgia są u nich istotniejsze od jak największej liczby zagranych dźwięków. Kwartet z Kopenhagi odwołuje się przy tym do źródeł dalekich od korzeni nurtu. Przykłady? Frontman, Asger Mygind, dysponuje głosem o ciepłej barwie i szerokiej skali, co z miejsca każe pomyśleć o klasykach typu Tears for Fears. Riffowo grupa nierzadko nawiązuje do złotych czasów Deftones, a klawiszowe plamy rozpływają się w tradycji bliskiej dream popowi. Ale żeby nie było – mamy tu też mechaniczną gitarową szatkownicę na ósmej strunie, czyli djent w pełnej krasie, oraz bardzo wymyślne aranżacje i generalnie brak najprostszych rozwiązań. Tak właśnie buduje się w pełni autorskie dziedzictwo.