Steve Von Till w wersji solowej nie hałasuje, nie wypluwa duszy przeszywającym wrzaskiem, ale zamiast tego stawia na oszczędność ekspresji. W jego wydaniu cisza potrafi skruszyć jeszcze bardziej niż najgłośniejszy przester, bo te pieśni utrzymane po równo w nawiedzonym gotyckim country i amerykańskim folku są jak ostatni jęk rozpaczy, jak katastrofa, której nie da się powstrzymać. Brzmi to bardzo sugestywnie, momentami wręcz katartycznie – ta propozycja artystyczna kumuluje w sobie ogrom ładunku duchowego. Dlatego też nie traktujcie Steve’a na żywo jako zwykłego koncertu, tylko swoisty rytuał. Gdy już przez niego przejdziecie, długo nie zmrużycie oka z wrażenia.