Naprawdę trudno wskazać, co gra Mister Misery i właśnie to jest ich największym atutem. Przy tworzeniu swoich ponadgatunkowych numerów szwedzka grupa – jak na Skandynawów przystało – miesza wszystko w jednym kotle i każe próbować. Brzmi radykalnie, ale zdradzimy, że ta osobliwa mikstura smakuje wyśmienicie. Wyobraźcie sobie zespół, który wychodząc z płaszczyzny melodyjnego death metalu z metalcorem bierze na barki właściwie każdą formę metalu z końcówki lat 90. i początku dwutysięcznych, a następnie inkorporuje ją do swoich numerów. Bez zasad, bez przewidywalności. Czasami potrafią rozpędzić się w śmierćmetalowej tradycji, by zejść w rocka. Następnie proponują metalcore, aż tu nagle do głosu dochodzi pop. Gdzieś po drodze pojawia się nawet thrash w komitywie z gotyckim black metalem… Tak, wiemy, dużo tego, ale propozycja Mister Misery jest fascynująca, a jednocześnie odpowiednio skonsolidowana. Tu nie ma chaosu, tu są wielkie refreny oraz riffy za milion euro. Wspaniała sprawa.