“Perfekcja jest niedorzeczna” – mówił w jednym z wywiadów Plini i chyba miał rację, bo tylko on sam wie, ile czasu i pracy musiał włożyć w pełne opanowanie swojego stylu. Zarówno od strony technicznej, jak i, nazwijmy to, emocjonalnej. Wysiłek się opłacił, ponieważ australijski artysta to dziś jedna z gorętszych postaci na rynku gitarowej wirtuozerii – w dużej mierze dlatego, że nie zaprzedał duszy na rzecz wyciskania najbardziej wymyślnych solówek od góry do dołu. Muzyk niejednokrotnie podkreślał niebagatelną rolę melodii w swojej twórczości i widać, że nie była to czcza gadanina. W złożonych i wielowątkowych utworach Pliniego techniczne zagrywki idealnie współgrają z jazzowym wyczuciem zagrywek na ledwie kilka dźwięków. Do tego artysta z Antypodów nie odcina kuponów od czasów, których nie pamięta, nie idzie w oldschool. Jego podejście to prog metalowo-rockowo-jazzowej materii jest oparte na maksymalnym “tu i teraz”. Pewnie dlatego w gitarowym światku kochają go właściwie wszyscy.