Hatebreed grali metalcore przed wszystkimi. Jeszcze w momencie, gdy nurt nie tyle był w powijakach, co w zasadzie do końca nie istniał. Od tamtej pory Jamey Jasta i spółka pozostają wierni własnym korzeniom, w dalszym ciągu uprawiając zręczną, a przede wszystkim kąśliwą hybrydę różnych odmian metalu (z korzeniem przede wszystkim w thrashu) i nakoksowanego amerykańskiego hardcore’u. “Satysfakcja to śmierć pragnienia” – mówi tytuł ich kultowego debiutu, a rzeczywistość pokazuje, że grupa zdaje sobie sprawę z nieśmiertelności tego hasła. Nie miękną, nie idą na kompromisy, nie lecą w trendy, tylko konsekwentnie gonią króliczka w poszukiwaniu recepty na metalcore idealny. Obserwowanie tych prób to sama przyjemność, ponieważ albumy wydają bezbłędne. Najważniejsze elementy – a więc ciężar, groove oraz punkowa dzicz – cały czas tu są i strzelają sierpa za sierpem w kontekście efektywności i odpowiedniej egzekucji. To co, dacie im się wychłostać we Wrocławiu?